Wrocławska Sekcja Kendo, Iaido i Jodo

Agnieszka

He he, zmiszczeć... Dobre Very Happy

Agnieszka

Kurcze, a ja się zastanawiam nad nidanem w karate... Bo robię reaktywację, to jest pewne, a że po shodanie jestem już prawie 3 lata... Bo znam shodany, które nie zasługują na ten stopień i czuję się tym niejako obrażona. Że nic nie umiejące buraki noszą taki sam stopień, jak ja...
Areku, pytanie do Ciebie, na które oczekuję szczerej odpowiedzi. Czy jeśli zdam na nidana, również dołączę do grona bohaterów tego forum? Twisted Evil

KoRnik

Ja ci odpowiem. nie

ultramarine

No to musisz być Agnieszko jakimś wielkim MISZCZEM skoro czujesz się obrażona faktem że ktoś ma ten sam stopień, a mniej umie co ty.

Pozdrawiam
Maruchinu

Agnieszka

He he

A czy dałbyś komuś shodan w Iaido, gdyby nie umiał zrobić Mae? Bo ja znam takie właśnie shodany w karate...

ultramarine

Dla mnie najważniejsze jest żeby moje IAIDO byo perfekcyjne, a czy ktoś mae umie czy nie i jaki ma stopień to jest to dla mnie malo ważne, to już jest kwestia jego uczciwości wobec samego siebie i myślę że życie go w końcu zweryfikuje.

A czemu to koleżanka na stażu nie byla Sad

, bylo wspaniale, aż łapsko przeciążylem i smaruję teraz maściami i muszę w tym tygodniu treningi opuścić Sad

. żebyś zobaczyla jak Murakami albo jego syn robili mae.... Shocked

pozdrawiam
Maruchinu

Agnieszka

Koleżanka na stażu nie była, bo chirurgia szczękowa się o nią upomniała... Sad

Ale myślę, że jeszcze w listopadzie się zjawię na treningu, jeśli tylko uda mi się pokończyć wszystkie sprawy Smile

Stęskniłam się Smile

Tak masz rację, że perfekcja ćwiczącego jest najważniejsza. Ale to smutne, jak się widzi coś takiego... Upadają wtedy wszystkie wartości, w jakie się wierzy... Bo po co się starać, jak można dać kasę i się od razu zostaje "miszczem"?... Sad

Samer

AMEN.

Agnieszka

Czyli być jak Misawa Ihei... Smile

Trudno, bardzo trudno... Nawet po wielu, wielu latach treningu pojawiają się wątpliwości, człowiek zaczyna się zastanawiać nad tym, co osiągnął, czy idzie dobrą drogą, zagląda wgłąb siebie, do samego centrum duszy... I dochodzi do wniosku, że tak naprawdę niewiele osiągnął, że perfekcja jest niezwykle krucha i ulotna i że trzeba zacząć od początku... Bo według mnie mistrzostwo to bycie jednym z tym, co się robi, całkowita harmonia wewnętrzna, umysł pozbawiony wszelkich naleciałości, emocji. Mistrzostwo to stan umysłu, to odnalezienie swojego prawdziwego "ja" poprzez odrzucenie ego. I tylko intensywny trening, tylko głebokie zaangażowanie płynące prosto z serca jest drogą do doskonalości. I nieważne, czy to będzie miecz, karate, czy robienie na drutach. Lecz mistrzem nigdy nie będzie ten, kto angażuje się tylko w dojo...

Kiedyś szyto fajne pasy. Biały bawełniany pas obszyty był czarną satyną, która z upływem czasu scierała się i pas z czarnego stawał się biały Smile

To pokazywało, że tak naprawdę wraca się do punktu wyjścia, że cały czas jest coś do zrobienia. Teraz niestety cięzko dostać taki pas, a szkoda... Jednak z drugiej strony, jak ktoś głupi, to i tak nic nie zrozumie...

Ehhh... Chyba wróciłam do punktu wyjścia... Chyba pora wrócić na koniec szeregu, tam, gdzie moje miejsce. I ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć, żeby odnaleźć siebie... Smile

Bo łatwo się pogubić, zapomnieć. Ale gdy się to zrozumie i szczerze będzie chciało powrócić na właściwą drogę, to już jest dobrze. Bo to pierwszy krok i chyba najważniejszy... Smile

Agnieszka

Są dwie zasady: "mizu no kokoro" i "tsuki no kokoro" - "umysł jak woda" i "umysł jak księzyc". Tylko w niezmąconej wodzie odbijają się obrazy. I tylko w bezchmurną noc księzyc oświetla świat. I na tym rzecz polega, by umysł był niczym niezmącony i nieprzysłonięty, by pojmował rzeczy takimi jakie są, a nie poprzez pryzmat własnych uprzedzeń i upodobań... By nie ulegał emocjom, bo one wypaczają rzeczywistość. Pozwolił im nadchodzić i odchodzić, lecz nie zatrzymywał ich...

To się wydaje trudne i pozbawione logiki, całkowita wolność od emocji... Ale mi się to kilka razy udało, na krótki moment. To jest stan, gdy nie ma nic i zarazem jest wszystko... Poczucie wolności, pełnej harmonii... Piękne uczucie... Smile

A ćwiczyć trzeba sercem, rozumem. Trzeba czuć, a każdy ruch powinien byc pełny szacunku, pokory, miłości... Nie ma ciała bez ducha. Sama technika i sama postawa umysłu są nic niewarte. Tak, trzeba doskonalić całego siebie...

Ehhh... Żeby człowiek od początku był taki mądry... Ilu rzeczy mógłby uniknąć... Smile

Agnieszka

Ale ja nie mówię, że emocje są złe. Emocje nie są ani dobre, ani złe. One po prostu są. Pojawiają się i odchodzą. A problemem większości ludzi jest to, że oni te emocje przywołują, starają się je zatrzymać. Są nimi zaslepieni. Tak bardzo skupiają się na tym, co czują, że tracą rozsądek, zdolność właściwej oceny sytuacji. Zamiast po prostu pozwolić pewnym stanom przemijać, ludzie je w sobie potęgują. Ludzie koniecznie CHCĄ czuć. Na siłę. Emocje stają się złe dopiero wtedy, kiedy przejmują nad nami kontrolę. Nie jest złe, kiedy czuję radość, smutek, złość, współczucie... To normalne. Ale kiedy staję się tym, co czuję, pojawia się problem. Bo wtedy znikam ja, prawdziwa "ja", a pojawia się to "coś", co męczy, co zaślepia... I od tego trzeba się uwolnić... Nie czuć nic, być stale uważnym, stale skupionym, nie mysleć, nie planować, a czysty, spokojny umysł będzie wiedział, co zrobić. Chodzi o taką pierwotną spontaniczność, jaką mają małe dzieci. Czy one zabijają? Nie, bo nie znają tego uczucia. Dzieci odczuwają, lecz nie przywiązują się do tego, co czują. Kiedy mija jeden stan, to już go więcej nie ma. Dopiero potem, z wiekiem, ta spontaniczność gdzieś się zatraca. Chęć zabijania to też pewien stan umysłu. Więc nie mogę się z Tobą zgodzić, że oddzielenie od emocji sprzyja zabijaniu.

Zresztą nie zamierzam Cię przekonywać, że mam rację. Przedstawiłam Ci swój punkt widzenia, z którym możesz się zgodzić, albo i nie. Ja wiem jedno - utozsamianie się z emocjami niszczy. Zawsze...

ultramarine

Agnieszka

Agnieszka

Agnieszka